<img height="1" width="1" style="display:none" src="https://www.facebook.com/tr?id=308277805434935&amp;ev=PageView&amp;noscript=1">

Participatie slimmer organiseren?   073 782 02 98

  • Er zijn geen suggesties want het zoekveld is leeg.

Mijn leraar Duits had een hekel aan mij

Ik herinner het me als de dag van gisteren. En ga het waarschijnlijk nooit meer vergeten.

In 4 atheneum hadden we een leraar Duits. Het klassieke type. Elke dag in 3-delig grijs voor de klas; met strenge bril, strakgekamde 'overcomb' en kalfsleren aktetas.

Elke les begon hij met een pokerface alle bankjes langzaam te scannen. Op zoek naar kakelende tienermeiden of kauwgomkauwende jongens die hij kon corrigeren.

Nu was ik niet het meest luidruchtige jongetje van de klas, maar een zekere baldadigheid en opstandigheid was mij niet vreemd. Vooral als ik het gevoel had ergens vals van beschuldigd te worden. Of gestraft te worden voor - in mijn ogen - onterechte zaken. En dat gebeurde...

Tijdens de laatste proefwerkweek moesten we een opstel schrijven over een zogenaamde 'Krimi'. Dus een Duitse misdaadserie, zoals Tatort en Derrick (voor de millennials: dit keken wij in de jaren 90!).

Een 5,5 was voldoende.

Vol goede moed en gezegend met een keurig handschrift, ging ik aan de slag.

De uitslag... een 5,4. Dat betekende zitten blijven!

Bij controle bleek ik - naast de verwachtte naamvalfouten - ook één woord meerdere keren verkeerd geschreven te hebben: "Urimi". Althans, zo had de leraar Duits mijn handgeschreven "Krimi" geïnterpreteerd.

Op hoge poten ging ik verhaal halen, maar hij was niet van plan om mijn handgeschreven "Urimi" achteraf te accepteren als "Krimi". Blijkbaar was het 'payback-time' (of: Rückzahlungszeit) voor al die keren dat ik niet goed op zat te letten, te bijdehand was of de les saboteerde.

Moraal van dit verhaal?

Ik zie helaas veel paralellen met de wereld van nu.

Verschil van inzicht en gebrek aan communicatie leidt tot polarisatie, individualisering van de samenleving en een historisch laag vertrouwen van inwoners in de overheid.

Als zowel mijn leraar Duits als ikzelf beter had gecommuniceerd over verwachtingen en wederzijdse behoeftes, hadden we waarschijnlijk veel meer begrip gehad en rekening gehouden met elkaar. En was het eindresultaat een dikke voldoende geweest.

Wil je als initiatiefnemer ook een dikke voldoende scoren in de samenwerking met inwoners en andere belanghebbenden? Denk dan eens aan nieuwe slimme manieren van participatie...

Nieuwsgierig? 

Neem een kijkje op onze KOMENDE EVENTSPAGINA

Team Smarticipatie

Team Smarticipatie

Topics: Communicatie, Frank

Meer berichten