Als je – net als ik – opgegroeid bent in een dorp zul je de voordelen wel herkennen…

Ongestoord met alle buurtkinderen voetballen of stoepranden op straat. Of in de regen en schemer best-of-7 sets tennissen op een klinkerstraat; met putdeksels als denkbeeldige lijnen en een touw als net.

Wilde je afspreken na school? Geen probleem. Je liep of fietste gewoon naar je vriendjes en samen doorkruiste je het dorp; van de ene speeltuin naar het volgende trapveldje. Wat een heerlijke onbezorgde tijd…

Toen ik brugklasser werd, veranderde de dorpszegen in een vloek.

Elke dag 22 kilometer de elementen trotseren op een fiets die eigenlijk net te groot was en een roodleren boekentas die sowieso veel te zwaar was. Gewapend met wanten tegen de kou of een totaal overbodig regenpak dat handig was volgens mijn moeder, maar natuurlijk nooit ‘cool’ was om te dragen. Dan nog liever de hele dag met een kletsnatte spijkerbroek op school zitten…

Gelukkig was het openbaar vervoer - in de vorm van een bordeauxrode of knalgele BBA-bus – vaak mijn redding. Maar al voordat we bij de eerstvolgende halte waren, was ik meestal kotsmisselijk van de dieseldampen en het rijgedrag van de buschauffeur. Aan de andere kant: ik kwam wel droog én warm aan op de plaats van bestemming; recht voor de deur van school.

Inmiddels woon ik weer in een dorp. En hoewel ik veel dichter bij het centrum van de binnenstad woon, doe ik er bijna twee keer zo lang over dan vroeger om er met het openbaar vervoer te komen.

Dienstregelingen worden periodiek verder versoberd en steeds minder mensen nemen de bus (kip of ei?). We stappen massaler in de auto dan ooit tevoren, er is geen personeel te vinden om treinreizigers te begeleiden en het aanbod van deelscooters wordt nog sneller teruggeschroefd als dat ze zijn geïntroduceerd.

Een complexe mobiliteitspuzzel om kotsmisselijk van te worden.

Volgens mij bestaat er ook geen one-size-fits-all oplossing. Naast het veranderen van houding en gedrag is er gewoon een groot verschil tussen de praktische behoefte. Midden in de binnenstad is een auto vaak een vloek, maar voor iemand die woont op het platteland bijna een eerste levensbehoefte.

Hoe dan ook: mobiliteit is maatwerk. Net als participatie. Met als doel om zoveel mogelijk mensen een passende oplossing te bieden voor hun behoefte.

Wil je weten hoe je snel en eenvoudig behoeftes, wensen en suggesties letterlijk op de kaart zet? Dan weet je me vast te vinden…

P.S.: Hulp nodig? Of wil je weten hoe wij participatie slim organiseren? Dan ben je altijd welkom voor een (digitale) kop koffie. IK WIL (DIGITALE) KOFFIE!